Het lijkt soms wel een eeuwigheid geleden, de keren dat ik tijdens een sessie met Apple en Fylkir in een veld stond. En dat terwijl het in werkelijkheid maar over een paar maanden hebben. Tijd vliegt, dat blijkt maar weer.
Iets wat je ondertussen vergeten bent zal je haast zeggen maar dat is allerminst het geval. Oké eerlijk is eerlijk, het gebeurt niet dagelijks dat ik de evaluaties na lees en heel bewust stil sta bij het feit wat de sessies mij hebben gebracht. Dat doe ik nu omdat ik een poging doe om op papier te zetten wat paardencoaching mij heeft gebracht.
Ik zag altijd een beetje op tegen het schrijven van een evaluatie maar ik moet zeggen het is achteraf heel verfrissend om het nog eens te kunnen doorlezen.
Het brengt herinneringen naar boven maar misschien nog veel belangrijker het maakt je weer even bewust van hetgeen wat de sessie je heeft gebracht en geeft je de mogelijkheid om te kijken of het nog steeds van toepassing is, na te gaan of je dit ook daadwerkelijk toe past of juist de kans om jezelf (een klein beetje) bij te sturen.
Ik zag altijd een beetje op tegen het schrijven van een evaluatie maar ik moet zeggen het is achteraf heel verfrissend om het nog eens te kunnen doorlezen.
Het brengt herinneringen naar boven maar misschien nog veel belangrijker het maakt je weer even bewust van hetgeen wat de sessie je heeft gebracht en geeft je de mogelijkheid om te kijken of het nog steeds van toepassing is, na te gaan of je dit ook daadwerkelijk toe past of juist de kans om jezelf (een klein beetje) bij te sturen.
Een mogelijkheid tot zelfreflectie die zichzelf opnieuw aanbiedt en dat allemaal door een contactmoment met de paarden.
Dat paarden goed in spiegelen zijn is één van de eerste dingen die je tegenkomt als je op zoek gaat naar informatie. Als je net zo nuchter (of misschien een beetje sceptisch) erin staat als ik denk je ook al snel: ja,ja het zal wel maar met het stukje tekst wat ik hierboven heb beschreven heb ik misschien ook al gelijk laten blijken dat ik inmiddels overtuigd ben.
Dat paarden goed in spiegelen zijn is één van de eerste dingen die je tegenkomt als je op zoek gaat naar informatie. Als je net zo nuchter (of misschien een beetje sceptisch) erin staat als ik denk je ook al snel: ja,ja het zal wel maar met het stukje tekst wat ik hierboven heb beschreven heb ik misschien ook al gelijk laten blijken dat ik inmiddels overtuigd ben.
In de evaluatie werd mij gevraagd naar een voor mij belangrijk moment van de sessie. Eén moment die ik heb beschreven is dat Apple en Fylkir mij heel bewust hebben gemaakt van mijn houding.
Ik stond de betreffende sessie met flink wat weerstand in de veld. Die dag zat ik met mezelf in de knoop, teveel emoties en daardoor onrust in mijn hoofd.
Ik stond de betreffende sessie met flink wat weerstand in de veld. Die dag zat ik met mezelf in de knoop, teveel emoties en daardoor onrust in mijn hoofd.
Waarom ik daar dan toch stond? Omdat ik inmiddels wel had ervaren dat ik mij na een sessie mij vaak beter voelde, moe maar ondanks dat wel vol met (positieve) energie.
Tijdens de sessie kreeg ik de opdracht om contact te zoeken met de paarden.
Daar stond ik dan… vol weerstand, spanning, twijfel en niet overtuigd van mijn eigen kunnen. Dat in combinatie met een vrije opdracht om op je eigen manier contact te zoeken.
Wilde ik contact met ze maken? Ja. Deed ik een poging om contact te maken? Ja. Stond ik open voor contact? Nee, ik zat veel te veel in mijn eigen emotie.
Tijdens de sessie kreeg ik de opdracht om contact te zoeken met de paarden.
Daar stond ik dan… vol weerstand, spanning, twijfel en niet overtuigd van mijn eigen kunnen. Dat in combinatie met een vrije opdracht om op je eigen manier contact te zoeken.
Wilde ik contact met ze maken? Ja. Deed ik een poging om contact te maken? Ja. Stond ik open voor contact? Nee, ik zat veel te veel in mijn eigen emotie.
Apple en Fylkir bleven dan ook op een flinke afstand en er was alles behalve een contactmomentje. Bij mij zorgde het voor een gevoel van onvermogen en het leverde mij nog meer spanning en vooral frustratie op. Maar tegelijkertijd zorgden Apple en Fylkir door de afstand en het feit dat zij gewoon door gingen met wat ze aan het doen waren voor een bepaalde rust en kon ik rustig observeren. Het zou raar zijn als ze konden praten maar het feit dat ze het niet kunnen is ook wel heel fijn.
Want hoe vaak gebeurt het niet dat iemand alweer begint te roepen voordat je zelf de tijd hebt gekregen om even bij jezelf na te gaan wat er aan de hand is.
En op dat moment werd ik heel bewust van mijn eigen houding. Ik stond daar vol frustratie en geblokkeerd door alle emoties terwijl ik wel degelijk contact wilde.
Op dat moment wist ik dat ik iets moest veranderen mocht ik de opdracht willen slagen (en als er iets in mijn karakter zit).
Want hoe vaak gebeurt het niet dat iemand alweer begint te roepen voordat je zelf de tijd hebt gekregen om even bij jezelf na te gaan wat er aan de hand is.
En op dat moment werd ik heel bewust van mijn eigen houding. Ik stond daar vol frustratie en geblokkeerd door alle emoties terwijl ik wel degelijk contact wilde.
Op dat moment wist ik dat ik iets moest veranderen mocht ik de opdracht willen slagen (en als er iets in mijn karakter zit).
Ik ben heel bewust uit mijn hoofd gegaan en mij overgegeven aan het moment zelf en aan mijn behoefte op dat moment, contact.
Hetgeen wat ervoor zorgde dat ik op Apple kon afstappen, naar haar toe kon gaan. Contact had ik al toen ze liet blijken dat ze me zag en het toeliet dat ik dichterbij kwam.
Rust had ik toen ik daadwerkelijk naast er stond en haar kon aanraken/ aaien.
Hetgeen wat ervoor zorgde dat ik op Apple kon afstappen, naar haar toe kon gaan. Contact had ik al toen ze liet blijken dat ze me zag en het toeliet dat ik dichterbij kwam.
Rust had ik toen ik daadwerkelijk naast er stond en haar kon aanraken/ aaien.
Voldoening en opluchting toen ik de situatie even tegen Apple kon vertellen en het zo met haar kon delen.
Het grappige is dat Apple en Fylkir ook nu, maanden later, mij nog steeds bewust maken van mijn eigen houding. Omdat deze les soms oppopt in mijn hoofd tijdens situatie die ik in het dagelijks leven tegen kom, uiteraard als ik zoals nu terug denk aan de sessies maar vooral op de momenten dat ik even behoeften heb om ze even gedag te zeggen.Nog steeds kan ik die momenten heel erg spannend vinden (ieder gek heeft zijn gebrek). Alleen bedenk ik mij nu 5 meter voordat ik bij ze ben: als ik zo naar ze toe ga bereik ik niet wat ik wil. Gelukkig maar, want dan kan ik erna even van ze genieten omdat ik dat wil, bewust ervan ben en het uitstraal.